Ekranów dotykowych PCAP

Struktura ekranu dotykowego

Struktura czujników projektowanych pojemnościowych ekranów dotykowych

Zamiast zwykłej powłoki ITO dostępna jest również opcja dwuwarstwowej konstrukcji przewodów w kształcie siatki.

Obie warstwy łączą się w celu utworzenia pola elektronicznego, przy czym jedna warstwa działa jako oś X, a druga jako oś Y. Ze względu na bezpośrednie połączenie między powierzchnią (zwykle szklaną) a czujnikiem, kontakt jest rzutowany bezpośrednio na pole elektryczne. Powoduje to usunięcie ładunku z obwodu i zmianę pojemności między elektrodami.

Zmianę tę można zatem precyzyjnie zmierzyć za pomocą współrzędnych X i Y, dzięki czemu można również dokładnie zdefiniować kilka punktów styku. Zasadniczo istnieją dwie możliwe metody wykrywania:

• Wzajemna pojemność
• Pojemność własna

Z reguły ekrany dotykowe o pojemnościowej projekcji (w skrócie PCAP) wykorzystują metodę wzajemnej pojemności, która przechwytuje kilka dotknięć ekranu podczas pojedynczego skanowania, a zatem jest zdolna do obsługi wielu dotknięć.

Systemy wzajemnej pojemności mają znacznie większą gęstość interpolowalnych informacji o elektrodach niż systemy samo-pojemnościowe, co umożliwia bardziej precyzyjne rozpoznawanie dotyku.

Jednak ze względu na pojemność licznika wymaganą do pomiaru, zwykle można je obsługiwać tylko gołymi palcami i bardzo słabo w rękawiczkach lub protezach.

Z drugiej strony, systemy samopojemnościowe działają z wewnętrzną pojemnością. Ta metoda również umożliwia pomiar punktów dotyku w rękawiczkach, ale znacznie utrudnia sterowanie wielodotykowe.

W przypadku metody pojemności własnej multi-padów, kontroler może określić każdą elektrodę indywidualnie, ale implementacja funkcji multi-touch jest problematyczna, zwłaszcza przy większych przekątnych ekranu.

Metoda wzajemnej pojemności jest zatem ogólnie preferowana dla projektowanych pojemnościowych ekranów dotykowych.

Porównanie pojemności własnej z pojemnością wzajemną